Soms zijn gevoelens niet in woorden te vatten. En toch ga ik de uitdaging met mijzelf aan, gewoon omdat ik houd van schijven en boven alles van dingen delen.
Vanmorgen is mijn dag gestart met een meditatie van dankbaarheid. Wanneer ik mijzelf toesta om er écht in te gaan dan blijven de dingen waar ik dankbaar voor ben maar binnenstromen. Het begint bij mijn dankbaarheid voor mijn leven. Het feit dat ik er besta en alles op deze aarde mag ervaren is al zo’n immens iets. En dan al die prachtige mensen met wie ik dit leven mag beleven…mensen met wie ik veel samen ben maar ook diegenen die ergens in mijn leven mijn pad kruisten. Daarna komen de dingen die zo alledaags zijn dat ik soms vergeet dat ze helemaal niet vanzelfsprekend zijn; de zon die opkomt, het huis waarin ik woon, dat ik me geen zorgen hoef te maken of ik iets te eten heb en laat ik onze wasmachine niet vergeten J Hoe meer de revue passeert, hoe rijker ik me ga voelen.
Als ik daarna nog een stapje verder ga, voel ik ook dat ik oprecht dankbaar kan zijn voor alle shit in mijn leven. De zoektocht naar de zin van mijn bestaan, de pijnlijke en verdrietige gebeurtenissen. De afwijzing in vele vormen en zeker ook die van mij-zelf. Juist die moeilijkere dingen hebben me de schoonheid laten zien van de andere kant. Nu weet ik dat alles wat er was me heeft gebracht tot de dag van vandaag.
Probeer het maar eens….ook als je nu worstelt met dingen en denkt dat het nooit stopt. Het leven geeft je altijd een keuze, ook als je denkt van niet.
Als je het fijn vindt om een luisterend oor en klankbord te hebben over wat er in jouw leven is dan ben je heel welkom. Op www.irenesnackers.nl lees je wat ik voor jou wil betekenen.
