Je kent ze vast wel…die situaties in je leven waarin je je klein en kwetsbaar voelt. Waarin er weinig over is van jouw zelfverzekerdheid en ik-weet-wat-ik-wil-en-ga-er-voor modus. Op een of andere manier weten we vaak heel goed waar onze behoeften liggen en wat we nodig hebben.
Als we van dichtbij gaan kijken is angst dat wat ons er werkelijk vanaf houdt om te doen wat we diep in ons hart weten en willen. Angst om iemand te kwetsen om wie we geven. Angst om zelf gekwetst te worden wanneer we laten zien wat er daadwerkelijk in ons leeft. Want als je het zegt dan….wat dan? Dan kan het inderdaad zijn dat je wordt afgewezen, gekwetst, geraakt of wat het ook maar is. Maar is dit dan niet de bevestiging van wat je diep van binnen al lang wist? Dat iets of iemand niet (meer) bij je past? En dat je door hier aan vast te willen houden je niet openlijk durft te kiezen voor wat voor jou belangrijk is? Dat is twee keer de angst laten regeren en ‘jouw boot’ missen.
Hoe mooi zou het zijn als we allemaal met een open hart kunnen spreken én luisteren? Als we elkaar niet afwijzen in hoe we dingen ervaren? Als we de grootsheid en eigenheid in elkaar zien en de ander de ruimte geven voor zijn eigen pad zonder dit (op een onhandige manier) op onszelf te betrekken?
Misschien herken je het wel in je eigen leven. Vergeet dan niet dat wanneer jij je kwetsbaar durft op te stellen je de ander als het ware uitnodigt om dit ook te doen. Wanneer je weet dat je gesproken hebt met de wijsheid van je hart en je denkt dat je iets kwijt raakt, besef dan dat dit geen echt verlies kan zijn. Want wat klopt, dat blijft.
